Bluesartiest Sean Costello (16/04/79 - 15/04/08) werd in het jaar 2008 dood aangetroffen in zijn hotelkamer in Atlanta, en dit op de vooravond van zijn 29e verjaardag. Het pas verschenen "Don't Pass Me By" met als ondertitel "tribute to the original songs of Sean Costello", laat meteen vermoeden dat het hier over een speciale uitgave gaat en niet zoals het eerder verschenen "A Memorial Retrospective" (2009) dat een compilatie was met een chronologisch overzicht van wat Sean allemaal uitgebracht had. "Don't Pass Me By" is inderdaad speciaal, want het album, dat liefdevol tot stand werd gebracht door een uitzonderlijke groep van 15 bluesartiesten ten voordele van The Sean Costello Memorial Fund, dat werd opgericht na zijn overlijden aan een bipolaire ziekte, brengt Costello's songwriting talenten op de voorgrond. Op dit album, geproduceerd door Jon Justice en Dave Gross, horen we dan ook nog niet eerder uitgebrachte opnames van een keur aan hedendaagse artiesten waaronder de North Mississippi All-Stars, Amy Helm, Albert Castiglia, Bob Margolin en zo vele anderen.

Sean Costello is op zeer jonge leeftijd al begonnen met het beoefenen van de muziek. Op elfjarige leeftijd speelde hij alles al na van o.a. Jimi Hendrix, Led Zeppelin en Stevie Ray Vaughan maar het was de rauwe blues van Howlin’ Wolf die zijn leven veranderde. Op 14 jarige leeftijd won hij het prestigieuze Blues Talent Contest op Beale Street in Memphis, het Walhalla voor de bluesmuzikant. Tijdens de International Blues Competion maakte hij kennis met Susan Tedeschi. Met haar en onder haar naam nam hij de CD "Just Won't Burn" op, welke genomineerd werd voor een Grammy Award. Met de afwisseling van obscure traditionals en zijn eigen krachtige songs, wist Costello de aandacht op zich te vestigen. Zijn ongrijpbare gitaarspel en de kenmerkende stem blies nieuw leven in de tradities van de Chicago blues en de Southern rhythm & blues. Zijn eerste album "Call The Cops" nam hij op in '96 en dat was meteen een succes. Later volgden nog vier albums o.a.: "Cuttin’ In" (2000), "Moanin’ for Molasses" (2002), "Sean Costello" (2005) en "We Can Get Together" (2008). Voor dit laatste album had hij zijn onderkomen gevonden bij Delta Groove Music en dat had ook zijn gevolgen, want "We Can Get Together" is ijzersterk!

De uit Philadelphia afkomstige zanger/gitarist heeft ons steeds weten te boeien op zijn Gibson Les Paul. Bovendien was hij als gitarist wars van het spierballenvertoon van andere bluesmannen. Hij stelde zijn solo’s in het dienst van het nummer, ook als dat ondergeschikt gitaarspel oplevert. Ondanks de voorspelbare gevolgen voor Costello’s populariteit bij bluesfans was zijn dood een grote schok en heeft hij zodoende een onuitwisbare indruk nagelaten. Met "Don't Pass Me By" kunnen we nu veel herbeleven, met voornamelijk songs uit Costello's laatste vier jaar, 2004 - 2008, en dit door diverse artiesten die direct of indirect werden beïnvloed door Costello's bekende capaciteiten als een gepassioneerde en meeslepende blueszanger en als meesterlijk, begaafd gitarist. Elke artiest werd uitgenodigd om zijn eigen stempel te drukken, vrij om af te wijken van de originele versies en zo diep persoonlijke en unieke vertolkingen te creëren. De meeste bleven zoals verwacht dicht bij de originelen. Nu tien jaar later zijn twee van de bijdragende artiesten reeds overleden, o.a.  Candye Kane en Michael Ledbetter.

Naast de titelsong (zie video van Sean zelf) zijn de populaire Costello-composities "Who's Been Cheatin' Who, "No Half Steppin'","She Changed My Mind," en "Feel Like I Ain’t Got a Home", maar bekijk hier alvast de mooie tracklisting van deze artiesten die zich de muzikale tradities geheel eigen makend afzonderlijk schitteren met hun uitgekozen nummer:
1. Albert Castiglia, "Same Old Game", van Sean’s 5de CD, We Can Get Together, 2008
2. Steve Marriner, "How in the Devil", ook van Sean’s 5de CD, We Can Get Together, 2008
3. Watermelon Slim / Dennis Gruenling, "Who’s Been Cheatin’ Who" – van CD #2, Cuttin’ In, 2000.
4. Victor Wainwright, "Don’t Pass Me By", van CD #4, Sean Costello, 2004
5. Candye Kane / Laura Chavez, "I’ve Got to Ride", van CD #4
6. Bob Margolin / Dennis Gruenling, "Low Life Blues", van CD #3, Moanin’ for Molasses, 2001
7. Seth Walker, "All I Can Do", van CD #4, Sean Costello, 2004
8. Sonia Leigh, "No Half Steppin’", van from CD #4
9. The Nick Moss Band featuring Michael Ledbetter, "Hard Luck Woman", van Sean’s 5de CD, We Can Get Together, 2008
10. North Mississippi Allstars, "Father", van CD #4, Sean Costello, 2004
11. The Electromatics, "She Changed My Mind", ook van CD #4, Sean Costello, 2004
12. Debbie Davies, "Don’t Be Reckless with My Heart", van CD #3, Moanin’ for Molasses, 2001
13. The Morning Life, "You’re a Part of Me",  ook van CD #3, Moanin’ for Molasses, 2001
14. Wauchope/Zachary/Prather [members in Sean’s 2001 band], "Can’t Let Go", van CD #5, We Can Get Together, 2008
15. Oliver Wood / Amy Helm, "Feel Like I Ain’t Got a Home", ook van CD #5, We Can Get Together, 2008

Het is 11 jaar geleden dat Sean Costello is overleden. Dit liefdevolle eerbetoonalbum helpt Sean's vlam brandend te houden, maar wat nog belangrijker is, het herinnert en versterkt wat een grote, getalenteerde liedjesschrijver hij naast zijn zang en gitaarwerk was. Samen bevat "Don't Pass Me By" 15 tracks in een mix van soulballads, funky shuffles en slow blues, waarbij de invloeden uit de soul, R&B en zelfs een beetje jazz best hoorbaar zijn. Lieve mensen, koop deze plaat, omdat de opbrengst van de plaat naar het goede doel gaat, maar vooral is dit het werk van een begeesterd bluesman in de handen van anderen. Rest in peace, Sean.